Απόσπασμα από την εφημερίδα της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών (ΕΑΣΥΑ) «Σύγχρονη Αστυνομία»:
Ώρα 15:38. Τμήμα Ασφαλείας… Κάπου στην Αθηνών… Αξιωματικός Υπηρεσίας…Τρίτο σερί απογευματινό. Αύριο ρεπό αλλά ενδέχεται να κοπεί γιατί κάτι προέκυψε μου είπε ο Διοικητής. Το περίμενα το ρεπό αλλά δεν πρόλαβα να το σκεφτώ και πολύ. Έχει δύο ώρες που ανέλαβα και δεν ηρέμησα. Ο συνάδελφος ο πρωινός έφυγε πριν λίγο, για να τελειώσουμε το αυτόφωρο και να μεταφέρουμε τον κρατούμενο σε άλλο τμήμα, αφού εμείς κρατητήρια και σκοπό ούτε για δείγμα. Είχαμε και τους εμφανισθέντες με περιοριστικούς όρους σήμερα (παρόν) οπότε…
‘Ώρα 16:25. Μόλις έφυγε το αυτόφωρο και έπεσαν λίγο οι τόνοι, άρχισε ο δεύτερος γύρος. Πολίτες να μπαινοβγαίνουν ο ένας πίσω από τον άλλο. Πολίτες εκνευρισμένοι, πολίτες στεναχωρημένοι, πολίτες ανυπόμονοι και βιαστικοί… Όλοι θέλουν να εξυπηρετηθούν άμεσα, παρ’ ότι με βλέπουν μόνο μου μέσα σε ένα γραφείο να γράφω ασταμάτητα μπροστά σε έναν υπολογιστή. Και να χτυπάνε και τα τηλέφωνα και όλοι κάτι να ζητάνε. Δικαιολογητικά για ταυτότητες, εξαφανίσεις, περιστατικά ασφαλείας κι η λίστα δεν έχει τελειωμό. Κι άλλοτε να είναι από τις προϊστάμενες Υπηρεσίες, οι οποίες είναι πιο ανυπόμονες από τους πολίτες. Όταν θέλουν κάτι, το θέλουν ΤΩΡΑ, γιατί ο άγνωστος X προϊστάμενος διέταξε!
Ώρα 17:45. Πείνασα αλλά κάνω πως δεν το σκέφτομαι. Μπαίνει μήνυση για κλοπή. Μια κυρία γύρω στα 75. Μέσα στο λεωφορείο, κάποιος άγνωστος X της πήρε το πορτοφόλι. Χρήματα, ταυτότητες, κάρτες, διπλώματα, φωτογραφίες των εγγονιών της, όλα μέσα. Στο βλέμμα, μία αγωνιώδης προσπάθεια να επιβεβαιωθεί πως η μήνυση που κάνει θα έχει κάποιο νόημα. Άλλη μία «κενή» μήνυση κατ’ αγνώστων, ίσα ίσα να ακυρωθούν τα δημόσια έγγραφα. Υπογραφή, υποδείξεις να προσέχει, δικαιολογητικά για ταυτότητα και έφυγε. Δικονομία χωρίς δικαίωση, χωρίς αντίκρισμα, χωρίς νόημα για τον παθόντα. Από πίσω, κλοπή αυτοκινήτου. Νεαρός, εκνευρισμένος. Όση ώρα έγραφα τα στοιχεία του στην κατάθεση, μου ανέλυε τα παράπονά του για την έλλειψη αστυνόμευσης της περιοχής και ότι είναι η τρίτη φορά που του κλέβουν το αμάξι. Εγώ, εκτελώντας την υπηρεσία μου απλά ως «διεκπεραιωτής και γραμματέας», δεν απαντάω γιατί η ατάκα με την έλλειψη προσωπικού πάλιωσε πλέον. Που να του πω ότι πήγαν οι 50.000 (και παραπάνω) Αστυνομικοί; Ρωτάω τα τυπικά, υπογράφει την κατάθεση, σηματική αναφορά και στο συρτάρι η δικογραφία.
Ώρα 18:50. Έρχεται ο δεύτερος καφές (ακόμα δεν έφαγα) και στο παράθυρο βλέπω φως από φάρο περιπολικού. Λίγα δευτερόλεπτα μετά δύο Αστυνομικοί της ΔΙ.ΑΣ. ανεβάζουν έναν αλλοδαπό τοξικομανή. Περιγραφή περιστατικού εν συντομία (τα κλασσικά!) και ξεκινάω εν τάχει κατάθεση, γιατί οι συνάδελφοι επρόκειτο στις 19:00 να σχολάσουν. Στοιχεία κρατουμένου κατά δήλωση, χωρίς χαρτιά, χωρίς ταυτότητα, χωρίς καταγεγραμμένη παρουσία πουθενά. Τελειώνω την κατάθεση και τη διαβάζω. Μισή ώρα μετά, υπογράφουν και τη σύλληψη οι συνάδελφοι της ΔΙ.ΑΣ. και παίρνουν και αυτοί την άγουσα για τον όρχο τους για να σχολάσουν. Μόλις έφυγαν, ξέμεινα μόνος μου σε ένα γραφείο με έναν χρήστη με στερητικό σύνδρομο, να προσπαθώ να πάρω αποτυπώματα και να τελειώσω δικογραφία. Άλλη μία δικογραφία που θα πέσει στο κενό (ξέρουν οι Αξυπ).
Ώρα 20:20. Με έναν κρατούμενο με χειροπέδες πάνω σε μία καρέκλα και περιμένοντας περιπολία να έρθει να τον πάρει (κάποια στιγμή), συνεχίζω με δύο δηλώσεις απώλειας. Προσπαθώ να βρω την όρεξη να φάω επιτέλους αλλά τίποτα… Πάλι μόνο με καφέ βγήκε η βάρδια.
Ώρα 21:55. Η περιπολία πήρε τον κρατούμενο δέκα λεπτά πριν. Μαζεύω πράγματα για να σχολάσω, όταν ακούω το τηλέφωνο να χτυπάει και τον Αξιωματικό Υπηρεσίας του Τμήματος να μου λέει για δύο ανήλικα που βρέθηκαν με σπαστά γκλομπ. Του λέω να καλέσει το βραδινό ανακριτικό (ή αλλιώς το τρενάκι του τρόμου). Κλείνω φώτα, υπολογιστές, πόρτες και φεύγω. Άλλη μια βάρδια μόνος μου, μέσα σε ένα Τμήμα Ασφαλείας με τομέα αρμοδιότητας χιλιάδων πολιτών. Άλλη μία βάρδια να παίρνω την ευθύνη και το ρίσκο για δεκάδες περιστατικά και περιστάσεις… Άλλη μια βάρδια με μηνύσεις και γράψιμο χωρίς σκοπό και αποτέλεσμα, απλά για τυπικούς-νομικούς λόγους.
Ώρα… να αλλάξει κάτι. Η κατάσταση δεν πάει άλλο! Όλοι κοιτάν να φύγουν από το Τμήμα. Πιάνουν γραφεία, υπηρεσίες με επιδόματα, επίσημα πρόσωπα, σκοπιές. Χθες πήρε φύλλο πορείας κι άλλος συνάδελφος για κεντρική Υπηρεσία. Πόσο φιλότιμο χρειάζεται τελικά για να υπηρετήσεις σε ένα Τμήμα Ασφαλείας; Και σκέψου ότι κυνήγησα αυτή τη μετάθεση. Ήθελα ένα πιο ενεργό αντικείμενο με πιο ενδιαφέροντα αδικήματα. Απογοήτευση ενάμιση έτος μετά… Απογοήτευση για Τμήματα Ασφαλείας που δεν μπορούν πλέον να προσφέρουν τίποτα στον πολίτη που τον εξαπάτησαν, τον έκλεψαν, τον λήστεψαν. Τμήματα Ασφαλείας άδεια από Αστυνομικούς, που έχουν μετατραπεί σε διεκπαιρεωτικά γραφεία, απ’ όπου οι πολίτες παίρνουν απλά βεβαιώσεις, χωρίς να σε σέβονται για τη δουλειά σου. Χωρίς κι εσύ ο ίδιος, εν τέλει, να σέβεσαι αυτό που κάνεις.
Ώρα 00:03. Ώρα για ύπνο. Αύριο πρωινός τελικά. Μετά από τρία απογευματινά. Στην (αν) Ασφάλεια…
Το άνωθεν χρονογράφημα, αποτυπώνει στο χαρτί με ζοφερό τρόπο την καθημερινότητα όλων των συναδέλφων, που υπηρετούν στα Τμήματα Ασφαλείας της Υποδιεύθυνσης. Ασφαλείας Αθηνών. Σκοπός και μέλημα είναι να αναγνωσθεί από τους ιθύνοντες της πολιτικής και φυσικής ηγεσίας του Σώματος και να βρει κατάλληλους αποδέκτες , οι οποίοι θα δώσουν λύσεις στα χρόνια προβλήματα λειψανδρίας που ταλανίζουν την κοιτίδα της Αστυνομίας, δηλαδή τα Τμήματα Ασφαλείας…όσο δύσκολο και να φαντάζει αυτό…Οι αλήθειες δύσκολα βγαίνουν από το στόμα, δυσκολότερα αποτυπώνονται στο χαρτί και ακόμα πιο δύσκολα μπαίνουν στα αυτιά.
