Φταίει η κοινωνία; Το διαδίκτυο; Η φτώχεια και η ανέχεια που έχει μετατρέψει τους γονείς σε μηχανές… δουλειάς, ανίκανους να ασχοληθούν σοβαρά με τα παιδιά τους;
Αυτά ήταν τα πρώτα ερωτήματα που μου «γεννήθηκαν» όταν είδα το βίντεο που θα παρακολουθήσετε παρακάτω στο άρθρο, με τον (καθόλου) ευφάνταστο τίτλο «Όταν οι σλατίνες μαλώνουν»…
Δεκάδες likes, χιλιάδες προβολές, εξοργιστικά σχόλια…
Τι δείχνει το συγκεκριμένο βίντεο; Δυο ανήλικες κοπέλες να τσακώνονται για άγνωστο λόγο και η μία να ζητάει από την άλλη να της ζητήσει γονατιστή συγγνώμη. Το ένα κορίτσι δέχεται τελικά ένα χαστούκι και γονατίζει προς στιγμήν στη… μάγκισσα της παρέας, υπό τις επεφημίες και τα κινητά του όχλου τριγύρω…
Ακούγονται, φυσικά, και φωνές αγοριών, τα οποία δυστυχώς δεν δίδαξε κανείς ότι πρέπει να προστατευουμε τον αδύνατο και να μην καθόμαστε από πάνω σαν κοράκια που περιμένουν να «πεθάνει» το υποψήφιο γεύμα τους…
Παιδιά-καθρέφτες μιας άρρωστης καθημερινότητας
Το περιστατικό δεν είναι ούτε μεμονωμένο, ούτε αθώο. Είναι η αντανάκλαση μιας κοινωνίας που έχει εκπαιδεύσει τα παιδιά της να διψούν για ντροπιαστική δημοσιότητα και ψηφιακή αποδοχή. Δεν μας ξενίζει πλέον ότι ένας εξευτελισμός καταγράφεται και γίνεται viral — μας ξενίζει αν δεν τραβήχτηκε με τρία διαφορετικά κινητά από τρία διαφορετικά… perspectives.
Γιατί τι είδους αξίες, τι είδους πρότυπα, τι είδους «κουλτούρα» τους προσφέραμε;
Όταν τα reality επιβραβεύουν την επιθετικότητα και την επίδειξη δύναμης…
Όταν ο πατέρας απουσιάζει για το μεροκάματο και η μητέρα εξαντλημένη από την ανασφάλεια δεν προλαβαίνει να δει τι κουβαλά ψυχικά το παιδί της στο σχολείο…
Δεν γεννιούνται έτσι τα παιδιά. Τα φτιάχνουμε έτσι.
Όταν το σχολείο δεν είναι πια καταφύγιο
Το εκπαιδευτικό σύστημα, κουρασμένο, υποστελεχωμένο και παγιδευμένο σε μια διαρκή αμυντική στάση, δεν καταφέρνει ούτε να προλάβει, ούτε να εμπνεύσει. Οι καθηγητές δεν είναι ψυχολόγοι. Αλλά ποιος είναι; Πού είναι ο σχολικός ψυχολόγος όταν ένα κορίτσι επιστρέφει σπίτι κλαίγοντας γιατί «έγινε ρόμπα στο TikTok»;
Κι εδώ είναι που αναρωτιόμαστε:
Πόσα τέτοια περιστατικά δεν βγαίνουν ποτέ στη δημοσιότητα;
Πόσοι μαθητές, αγόρια και κορίτσια, δεν κουβαλούν ντροπή και φόβο στις σχολικές τους τσάντες;
Η σιωπηλή συνενοχή μας
Εμείς οι «μεγάλοι» δεν έχουμε πια την πολυτέλεια της αθωότητας. Κάποιος τα γαλούχησε αυτά τα παιδιά με την ιδέα ότι το να ταπεινώνεις τον άλλον δημοσίως, να τον κάνεις να γονατίσει κυριολεκτικά, είναι «μαγκιά».
Αν χτυπήθηκες στο σχολείο πριν 20 χρόνια, το έμαθαν οι δικοί σου.
Αν χτυπηθείς σήμερα, θα το δει όλη η Ελλάδα — και θα σου ρίξει και ένα γελάκι στο σχόλιο, με emojis.
Κάτι πρέπει να αλλάξει. Σήμερα.
Αυτό το βίντεο, που «ντύθηκε» με χιουμοριστικό τίτλο —«Όταν οι σλατίνες μαλώνουν»— δεν είναι αστείο. Είναι καμπανάκι. Και η πιο επικίνδυνη στάση δεν είναι το χαστούκι· είναι η αποδοχή του, η ανοχή και το χειροκρότημα από τον κύκλο γύρω.
Δεν φταίνε μόνο τα παιδιά. Τα παιδιά είναι το σύμπτωμα. Η κοινωνική μας αδιαφορία είναι η αρρώστια.
Αν δεν αρχίσουμε να εκπαιδεύουμε ξανά — με λόγια, με πράξεις, με παραδείγματα — θα θρηνούμε όλο και πιο συχνά τέτοια περιστατικά. Και κάποια στιγμή, δεν θα έχει μείνει τίποτα που να μπορούμε να θολώσουμε ή να λογοκρίνουμε.
