Χθες Τρίτη (15/3) ξεκίνησε η προσπάθεια να απεγκλωβιστεί από την πολιορκημένη Μαριούπολη ο Έλληνας πρόξενος, Μανώλης Ανδρουλάκης.
Ο μοναδικός Ευρωπαίος διπλωμάτης, ο οποίος παραμένει στην εμπόλεμη ζώνη της Ουκρανίας μίλησε στο OPEN TV για όλα όσα βίωσε όλο αυτό το διάστημα στην πόλη με λιγοστά τρόφιμα και νερό.
Ο Μανώλης Ανδρουλάκης έχει μεταφερθεί σε περιοχή κοντά στη Ζαπορίζια μαζί με τα υπόλοιπα άτομα που είχαν εγκλωβιστεί στο κτίριο του ΟΑΣΕ και τελικά κατάφεραν να φύγουν από την πόλη του ουκρανικού νότου. Το πρωί της Τετάρτης (16/3) συνέχισαν το ταξίδι τους προς άλλο ευρωπαϊκό έδαφος και τα επόμενα 24ωρα αναμένεται να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Ο Έλληνας πρόξενος για όσα έζησε και ζει στην Ουκρανία
«Είμαστε καλά. Φτάσαμε τώρα σε ένα μέρος για να μείνουμε τη νύχτα και αύριο θα συνεχίσουμε την πορεία μας, θα πάμε σε μια άλλη πόλη και σιγά – σιγά θα κινηθούμε προς κάποια ευρωπαϊκά σύνορα. Τα πλησιέστερα. Είμαστε ταλαιπωρημένοι. Η Μαριούπολη εκκενώνεται. Δυστυχώς, δεν είναι καλά τα νέα από εκεί. Έχει σχεδόν ισοπεδωθεί και υπάρχει μεγάλη ανθρωπιστική κρίση αυτή τη στιγμή. Το άσχημο είναι πως δεν έχει υποδομές η πόλη. Μέσα σε 24 ώρες χάθηκαν τα πάντα. Αυτό που είχα στο μυαλό μου είναι ότι, εμείς είμαστε εκεί για ορισμένο χρονικό διάστημα και ότι οι άνθρωποι που θα μείνουν εκεί θα πρέπει να χτίσουν τη ζωή τους από το μηδέν.
Σκεφτόμουν την οικογένειά μου, τους ανθρώπους μου και μου δίνουν κουράγιο. Όπως και εδώ πέρα τα παιδιά που ήμασταν μαζί στο καταφύγιο τις περισσότερες ημέρες, δίναμε ο ένας στον άλλο κουράγιο, περνούσαμε έτσι τις ημέρες μας παρά τις ελλείψεις, παρά τις δυσκολίες» τόνισε ο Μανώλης Ανδρουλάκης και πρόσθεσε:
«Πολύ δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις γιατί δυστυχώς και θα φανεί αυτό κάποια στιγμή δε χτυπήθηκαν μόνο στρατιωτικές εγκαταστάσεις και στρατιωτικοί στόχοι. Χτυπήθηκαν πολλά πράγματα και αυτό θα έχει επιπτώσεις. Χτυπήθηκαν πολλές υποδομές και στόχοι που δεν έχουν καμία σχέση με την εμπόλεμη κατάσταση. Καμία μα καμία σχέση. Στα τυφλά, σχεδόν. Όλες αυτές τις ημέρες προσπαθούσαμε να κάνουμε έστω ένα μέρος της δουλειάς μας χωρίς να έχουμε τα βασικά εφόδια.
Έτσι περνούσαν οι ημέρες και μέναμε πολλές ώρες στο καταφύγιο γιατί οι βομβαρδισμοί ήταν συνεχείς. Υπήρξαν στιγμές που κινδύνεψε η ζωή μας αλλά έτσι είναι ο πόλεμος. Ζήσαμε για τα καλά τον πόλεμο. Οι ομογενείς, απ’ όσο μπόρεσα να μάθω δεν είναι σε καλή κατάσταση, ειδικά αυτοί που είναι σε κάποια χωριά. Έχουν χάσει τα σπίτια τους και ζουν στα καταφύγια. Πολλοί δε θέλουν να φύγουν, θέλουν να μείνουν στο μέρος τους και να ξαναχτίσουν τη ζωή τους αλλά αρκετοί θα φύγουν με τη γενική εκκένωση που γίνεται στην πόλη. Οι μάχες συνεχίζονταν ακόμα και την ώρα που φεύγαμε. Είχε αεροπορικούς βομβαρδισμούς πάνω από τα κεφάλια μας. Εμείς κάναμε ο καθήκον μας. Τίποτε άλλο».
