Έχουν περάσει 203 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και τη νικηφόρα της έκβαση που οδήγησε στην απελευθέρωση του ελληνικού έθνους. Ωστόσο σήμερα, η απειλή ενός νέου «γύρου» συγκρούσεων μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, παραμένει υπαρκτή, όσο και πολύ έντονη.
Τι θα συνέβαινε σήμερα, σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου; Και επίσης, τι θα συνέβαινε… αύριο; Ο πόλεμος, έχει αλλάξει από τότε και πλέον δεν αρκεί το δίκιο του αγώνα, τα ηρωικά γιουρούσια και το άφθονο μολύβι για τα καρυοφύλλια… Ειδικοί στρατιωτικοί αναλυτές εξηγούν και παράλληλα κρούουν τον κώδωνα του συναγερμού.
Όσο ο Ερντογάν, παρά τις «διακηρύξεις φιλίας», συνεχίζει να ονειρεύεται τους Έλληνες να «κολυμπάνε» διωγμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες, και μετανιώνει που το 1974 η χώρα του δεν κατέκτησε ολόκληρη την Κύπρο, τόσο εμφανές γίνεται, ακόμα και στον πλέον αισιόδοξο ή πασιφιστή, ότι το ενδεχόμενο ενός νέου ελληνοτουρκικού πολέμου, φαντάζει τελικά πιο πιθανό να συμβεί, παρά να διατηρηθεί η ειρήνη εσαεί.
Τα δεδομένα, οι στρατιωτικές τακτικές, και η τεχνολογία, έχουν μεταβληθεί ραγδαία από την εποχή της Επανάστασης, τη 203η επέτειο της οποία γιορτάζουμε αυτές τις ημέρες, όπως έχουν αλλάξει κι από το 1922, όταν οι δύο χώρες βρέθηκαν για τελευταία φορά σε ανοιχτό πόλεμο. Ή μήπως, όχι και τόσο όσο πιστεύουμε;
Η χώρα μας εξοπλίζεται δυναμικά τα τελευταία χρόνια, εκμεταλλευόμενη την καλύτερη οικονομική κατάσταση σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία, όσο και διαβλέποντας την υπαρξιακή ανάγκη αντιμετώπισης της απειλής εξ΄ανατολών, που ουσιαστικά δεν έπαψε να υφίσταται τα τελευταία 1.000 χρόνια διαρκώς.
Δείχνει, δε, να ξεπερνάει, σε τεχνολογικό και ποιοτικό επίπεδο εξοπλισμών, τη γείτονα, η οποία αυτό που αντιπαραβάλλει είναι μάλλον το αριθμητικό πλεονέκτημα, τόσο πληθυσμιακά, όσο και στρατιωτικά.
Τι έχει όμως πραγματικά σημασία, στα σύγχρονα πεδία των μαχών, και τι διδάσκει η διεθνής εμπειρία από τους πολέμους που δυστυχώς ξέσπασαν στη γειτονιά μας; Ένα ή και περισσότερα σμήνη υπερ-εξελιγμένων μαχητικών αεροσκαφών (Rafale, F-35), σε συνδυασμό με μερικά πολεμικά πλοία αιχμής (Belharra), αρκούν και θα συνεχίσουν να αρκούν, ώστε να δρουν αποτρεπτικά απέναντι στον όποιον επιβουλέα, και αν έρθει η κρίσιμη ώρα, να καταφέρουν να υπερασπιστούν τη χώρα αποτελεσματικά;
Η απάντηση είναι σύνθετη. Όσο και το γεωπολιτικό περιβάλλον, που μεταβάλλεται ραγδαία, ή οι εξελίξεις, σε στρατιωτικό και όχι μόνο επίπεδο, που αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού, και καθιστούν αυτόν που αργεί να προσαρμοστεί, ως αυτομάτως το «αουτσάιντερ» σε περίπτωση που έρθει η κρίσιμη εκείνη ώρα.
Τρεις ειδικοί στρατιωτικοί αναλυτές, με μεγάλη εμπειρία και πλήρη γνώση των τακτικών μάχης και των εξοπλιστικών εξελίξεων, ο κάθε ένας στον τομέα του, στον στρατό ξηράς, στην αεροπορία και το ναυτικό, προδιαγράφουν στο Newsbomb.gr την εκτίμησή τους για το σήμερα και, κυρίως, για το αύριο, όσον αφορά στο τι θα συνέβαινε σε ένα, κατά τα άλλα απρόβλεπτο και πολύ δυναμικό φαινόμενο, όπως είναι ο πόλεμος.
Ο Δρ. Κωνσταντίνος Γρίβας, Καθηγητής Γεωπολιτικής και Σύγχρονων Στρατιωτικών Τεχνολογιών, διευθυντής του Τομέα Θεωρίας και Ανάλυσης Πολέμου, ο Στέφανος Καραβίδας, Επισμηναγός ε.α. της Πολεμικής Αεροπορίας και υπ. Διδάκτωρ Γεωπολιτικής και ο Γιάννης Εγκολφόπουλος, Αντιναύαρχος ε. α. του Πολεμικού Ναυτικού, με πολύ ενεργό ρόλο στην υπεράσπιση του Αιγαίου κατά τα γεγονότα των Ιμίων, εμφανίζονται σε κάποιους τομείς αισιόδοξοι, σε άλλους όχι και τόσο, μην διστάζοντας να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου κυρίως για το άμεσο μέλλον, και σε κάθε περίπτωση να αποτινάξουν τον όποιο εφησυχασμό μπορεί να επιφέρουν τα «μοντέρνα» όπλα που προμηθεύεται και αναμένει ο Ελληνικός Στρατός.
Η Τουρκία, άλλωστε, κάθε άλλο παρά κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια, παρά μάλλον φροντίζει σιγά σιγά να αποκτήσει εκείνη το πλεονέκτημα, με κάποιες κινήσεις που σίγουρα ήδη προβληματίζουν το αρμόδιο επιτελείο μας. Ωστόσο, από τη βούληση τη δική μας, που συνίσταται κυρίως στην ικανότητα προσαρμογής και την ολοκληρωμένη προετοιμασία, μάλλον θα εξαρτηθούν τα πάντα.
Ο βασικός κανόνας του πολέμου, δεν άλλαξε ποτέ: Όποιος μπορεί να επιφέρει το μεγαλύτερο πλήγμα στον αντίπαλο, ελαχιστοποιώντας τις απώλειες του, είναι ο νικητής. Αυτό που άλλαξε, είναι κυρίως η τεχνολογία, που κάνει να φαίνεται ως το «φαβορί», όποιον έχει επενδύσει σε εξελιγμένες πολεμικές πλατφόρμες, πανάκριβες αλλά «θανατηφόρες», για την υπεράσπιση των εδαφών του.
Είναι όμως έτσι ακριβώς; Η παρατήρηση και η εμπειρία από τα σύγχρονα πολεμικά πεδία, μάλλον, και σε κάποιον βαθμό, διαψεύδουν αυτή την τακτική. Καθοριστική σημασία, φαίνεται να έχουν η δυνατότητα για παρατεταμένους πολέμους, με μεγάλη ισχύ και διάρκεια πυρός, η γρήγορη αντικατάσταση των απωλειών, και η ικανότητα αποτελεσματικών δράσεων σε ένα αποκεντρωτικό μοντέλο μάχης.
Υπό αυτούς τους παράγοντες, αποτελεσματικά φαίνεται να είναι τα οπλικά συστήματα χαμηλής τεχνολογίας -ακόμα και τα πιο «παραδοσιακά»-, ή και τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη (στα οποία η γείτονα «προηγείται»), που αποτελούν ένα νέο όπλο, αντιστρόφως ανάλογο τους κόστους του με το πλήγμα που μπορεί να επιφέρουν, όπως με δραματικό τρόπο διαπίστωσαν Αρμένιοι, Ισραηλινοί και Ρώσοι, στα πεδία των μαχών.
Στις συγκρούσεις τους άμεσου μέλλοντος δε, τα μη επανδρωμένα, εναέρια αλλά και θαλάσσια, συστήματα, φαίνεται ότι θα παίζουν όλο και πιο καθοριστικό ρόλο. Ακόμα και απέναντι σε μαχητικά αεροσκάφη 5ης γενιάς, ή και σε ένα ικανό πλέγμα αντιαεροπορικών συστημάτων.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στις πολεμικές επιχειρήσεις, φαίνεται ότι είναι ο συνδυασμός φουτουριστικών στοιχείων με τις παραδοσιακές μάχες χαρακωμάτων ή και εκ του συστάδην, και όποιος δεν προσαρμόσει τις τακτικές του, κυρίως στα αντίμετρα για την εξουδετέρωση των εχθρικών επιθέσεων, δεν θα αντέξει σε μια σύγκρουση, που μπορεί να διαρκέσει και πολύ περισσότερο από όσο θα θέλαμε να πιστέψουμε.
Η Τουρκία ίσως κάτι να ετοιμάζει, τουλάχιστον αυτό φαίνεται όχι μόνο από τη ρητορική, αλλά και από τη μαζική παραγγελία εκατοντάδων πυραύλων αέρος-αέρος, ικανών να προκαλέσουν έναν «αεροπορικό αρμαγεδδώνα», σε συνδυασμό και με σμήνη drones, απέναντι στον οποίο τα περιθώρια αντίδρασής μας ίσως να είναι περιορισμένα, και τα αποτελέσματα εφιαλτικά.
Φαίνεται επίσης κι από τη ραγδαία ανάπτυξης της εγχώριας στρατιωτικής της βιομηχανίας. Θα αρκούσε η παραδοσιακή υπεροχή μας στη θάλασσα, που διατηρείται από την εποχή του Κανάρη, του «Θωρηκτού Αβέρωφ» και του Υποβρυχίου «Παπανικολής», μέχρι και το σήμερα, που διατηρούμε έναν εξαιρετικά αξιόμαχο στόλο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόσφατο γεγονός της… «επακούμβησης» της Φρεγάτας «Λήμνος» ή της απόλυτης «σάρωσης» των εχθρικών υποβρυχίων στο Αιγαίο;
Σύμφωνα με τη γνώμη των ειδικών, η εκπαίδευση ολόκληρης της κοινωνίας -κυρίως με το μέτρο της αναβάθμισης της εφεδρείας που προαναγγέλθηκε- η έμφαση στην εγχώρια παραγωγή των οπλικών συστημάτων, ο συνδυασμός των υψηλών τεχνολογιών με τις παραδοσιακές τακτικές, και, κυρίως, η βούληση να είμαστε πραγματικά «έτοιμοι», είναι τα αντίμετρα σε αυτή την απειλή.
Οφείλουμε να την έχουμε, επισημαίνουν. Διότι το χρωστάμε, στους ίδιους μας τους εαυτούς και στα παιδιά που δεν γεννήθηκαν ακόμα, αλλά και στους Ήρωες του 1821 που πίστεψαν, προετοιμάστηκαν κατάλληλα και τελικά με πολλούς αγώνες και θυσίες πέτυχαν την ελευθερία μας…
Το Newsbomb.gr είχε πραγματοποιήσει ρεπορτάζ λαμβάνοντας τη γνώμη 10 ειδικών, σχετικά με το κατά πόσο είναι πιθανό να έρθει η πιο «σκοτεινή ώρα» μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Πηγή: newsbomb
