Χρειάστηκαν μόλις 18 ημέρες, για να συνειδητοποιήσει η πλειονότητα των πολιτών την αξία των ανθρώπων που αποτελούν το κράτος, στηρίζουν την εύρυθμη λειτουργίας της χώρας σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και τους οφείλουμε ένα ευχαριστώ και μια συγνώμη.
Ξαφνικά όλοι συνειδητοποίησαν την αξία και την ανάγκη ύπαρξης και στήριξης των γιατρών του δημόσιου νοσοκομείου, των νοσηλευτών, των διασωστών του ΕΚΑΒ και των αστυνομικών.
Είναι όλοι αυτοί που κάποιοι τους θυμούνται κατά περίσταση και πάντα για να πει, «μα είναι δυνατόν να βάλει τη ζωή του σε κίνδυνο για 800 ευρώ;» η απάντηση ήρθε από τους ίδιους, ναι είναι δυνατόν.
Από την πρώτη στιγμή της πανδημίας όλοι οι παραπάνω βρίσκονται στην πρώτη γραμμής του πολέμου, δίνοντας την φροντίδα, τις γνώσεις, την ισορροπία στους πολίτες και διατηρούν την εικόνα σοβαρού κράτους και όχι εικόνα ζούγκλας.
Η πειθαρχία είναι δύσκολη, βλέπεται ο λαός μας είναι απείθαρχος και απαιτεί τα μέγιστα των δικαιωμάτων του, αλλά τώρα κατανοεί πως θα πρέπει να επιδείξει σοβαρότητα και υπομονή, άλλωστε όσα γίνονται αφορούν τον ίδιο, την οικογένεια του.
Μείναν να κριτικάρουν μόνο όσοι δεν έχουν καμία διάθεση ή ικανότητα προσφοράς. Κριτική στα εύκολα και εκ του ασφαλούς, κριτική ανούσια, άστοχη και με πολιτικά κίνητρα πολλές φορές, άχρηστες κατά βάσει απόψεις.
Στις κρίσιμες στιγμές φάνηκε πως τα παραμύθια έχουν δράκους και όχι μόνο κραυγές εντυπωσιασμού και «στοχευμένες φωνές» σε συγκεκριμένο ακροατήριο.
Τώρα που φάνηκε η γύμνια τους, στυλώνονται τάχα για να δείξουν πως υπάρχουν, αλλά ουδόλως ενδιαφέρει πλέον, αυτά ίσχυαν παλιά «στα καλά χρόνια της ανεμελιάς» αυτά τέλειωσαν μαζί με τον πρώτο νεκρό από τον κορονοϊο.
Τώρα όσο ποτέ, η πολιτεία, θα πρέπει όχι με λόγια αλλά με πράξεις και να δώσει αύξηση σε αστυνομικούς, γιατρούς, νοσηλευτές και διασώστες και στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας, ας κόψει το 5% των μισθών από τα golden boys, υπουργούς, γραμματείς και διοικητές.
Ας δείξει επιτέλους η πολιτεία πως στηρίζει όσους είναι η ραχοκοκαλιά της, γιατί χωρίς αυτή, το σώμα αναγκαστικά θα σωριαστεί.
Το τέλος του παραμυθιού και η εποχή της αναγνώρισης των άξιων
