Την κοιτάζω, της χαμογελώ και εγώ, σηκώνομαι και την αγκαλιάζω. Το μυαλό μου τρέχει πίσω, στη μέρα της πρώτης μας γνωριμίας, πριν από τρεισήμισι χρόνια, στις κούνιες της πλατείας Εσπερίδων, στη Γλυφάδα.
Ήμασταν και οι δυο καινούργιες μαμάδες. Μιλήσαμε με αφορμή τα παιδιά μας, τι ώρα κοιμούνται, πόσο γάλα πίνουν, τι τρώνε, όλα αυτά που μοιραζόμαστε μεταξύ μας οι νέες μητέρες, ψάχνοντας απαντήσεις και μαγικές συμβουλές η μία στην άλλη.
Η Ελίνα, από την πρώτη στιγμή, ήταν φως. Ένα πλάσμα ανοιχτό, δοτικό, γελαστό. Όμορφη τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Μιλούσε ειλικρινά, γελούσε μέχρι δακρύων, άκουγε με προσοχή. Καθώς κουνάγαμε τα μωρά μας στις κούνιες, σκέφτηκα: «Αυτήν τη γυναίκα, την θέλω για φίλη μου».
Διαβάστε περισσότερα στο thestandard.gr.
