Ομολογώ πως ορισμένες φορές έχω την εντύπωση ότι, όχι μόνον οι πολιτικοί μας, αλλά και μεγάλο μέρος συμπολιτών μας βρίσκεται σε άλλο μήκος κύματος, για να το πω απλά, από τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο.
Τα τελευταία χρόνια, οι αλλαγές στη γεωπολιτική είναι πολύ γρήγορες, και μάλιστα αρκετές από αυτές (δυστυχώς) αγγίζουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τη χώρα μας. Κυρίως λόγω γεωγραφικής περιοχής.
Και όμως, εμείς εδώ, η μεγάλη πλειοψηφία, ασχολούμαστε με «μικρά» πράγματα, όπως για παράδειγμα αν η πρόεδρος κόμματος της αντιπολίτευσης βγήκε στη Βουλή και κατήγγειλε συναδέλφους της βουλευτές, ή υπερασπίσθηκε τον σύζυγο και βουλευτή που μίλησε υβριστικά για άλλον συνάδελφό τους, ή αν τσακώθηκε με τον πρόεδρο του σώματος.
Και δεν αντιλέγω, ωραία είναι αυτά και πικάντικα, αλλά, όπως και να το πάρουμε, δεν λύνουν κανένα πρόβλημα του μέσου πολίτη, ούτε κανένα πρόβλημα της χώρας. Αποτελούν απλώς μικρά θέματα για να περνά η ώρα.
Η χώρα αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή κρίσιμα ζητήματα στην περιοχή της. Ζητήματα που, αν δεν αντιμετωπισθούν όπως πρέπει άμεσα, θα οδηγήσουν σε μεγάλα προβλήματα, κυρίως στην Ανατολική Μεσόγειο (και όχι μόνον).
Και αυτό που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ο μέσος πολίτης, ίσως και ο μέσος πολιτικός, είναι πως οποιαδήποτε τέτοια προβλήματα στις διεθνείς σχέσεις της χώρας και στη θέση της στην περιοχή δεν είναι απλώς «προβλήματα γενικώς». Αντανακλούν άμεσα στη ζωή των πολιτών. Γιατί επηρεάζουν όλους τους τομείς που αφορούν τον μέσο Έλληνα πολίτη, με πρώτο τον οικονομικό.
Το απογοητευτικό όμως είναι πως, στα θέματα αυτά, που κάθε μέρα μεγαλώνουν, η αντίδραση της κυβερνήσεως, για να το πω κομψά, «δεν είναι η ενδεδειγμένη».
Στην εξωτερική πολιτική της χώρας, τους τελευταίους μήνες, πολλά είναι τα σημάδια που δείχνουν πως κάτι δεν κάνουμε σωστά. Κάτι δεν κάνουμε όπως πρέπει. Δεν κινούμαστε πιο δυναμικά σε τομείς που μας αφορούν άμεσα.
Και δεν θέλω να υπερασπιστώ ορισμένους από την αντιπολίτευση, που όλα τα βρίσκουν στραβά (λες και δεν είδαμε τι έκαναν και αυτοί όταν κυβερνούσαν τη χώρα), αλλά είναι σαφές ότι τα τελευταία δύο χρόνια, η εξωτερική πολιτική της χώρας έχει γίνει λίγο αμυντική, λίγο χωρίς φαντασία και, σε ορισμένα πράγματα, τρέχει πίσω από τα γεγονότα. Και το τελευταίο, σχεδόν ποτέ, δεν βγαίνει σε καλό.
Φταίει ο υπουργός Εξωτερικών, λένε κάποιοι, που δεν κινείται δυναμικά και με φαντασία.
Μακάρι, λέω εγώ, να ήταν αυτό. Γιατί κάτι τέτοιο εύκολα αλλάζει. Δυστυχώς, φαίνεται ότι το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Έγκειται σε μια συνολική αντίληψη της ελληνικής πολιτικής ελίτ, σύμφωνα με την οποία δεν πρέπει να ταράζουμε τα νερά, γιατί ποτέ δεν ξέρεις προς τα πού θα έλθουν τα κύματα.
Μόνον που μια τέτοια πολιτική σε κάνει να τρέχεις πίσω από τα γεγονότα και θέματα που άλλοι θέτουν στο τραπέζι, και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών βγαίνεις χαμένος.
Ο Ισπανός φιλόσοφος και ποιητής George Santayana έχει πει: «Αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν».
Δυστυχώς, το πολιτικό μας σύστημα δεν φαίνεται να θυμάται το παρελθόν και τις ήττες μας από τέτοιου είδους πολιτικές.
Άλκης Πέτρου
