Στην χειρότερη στιγμή της ιστορίας μας… Δεν χρειάζονται αποδείξεις για να πειστεί οποιοσδήποτε συνάδελφος ότι βρισκόμαστε στη χειρότερη στιγμή της αστυνομικής ιστορίας.
Το ζούμε όλοι στο πετσί μας.
Στις δεκαετίες που πέρασαν – δεκαετίες κατά τις οποίες θα έπρεπε να έχουν διασφαλιστεί και εξυψωθεί οι αξιοπρεπείς συνθήκες υπηρεσίας για τους ένστολους – το επάγγελμα στάλθηκε στα τάρταρα.
Ουδέποτε υπήρξε η απαιτούμενη υλικοτεχνική στήριξη.
Ποια περιπολικά; Ποιες στολές; Ποιες κάμερες; Ποια αλεξίσφαιρα;
Η πραγματικότητα μιλά από μόνη της.
Ουραγοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τελευταίοι των τελευταίων στην Ευρώπη – και σίγουρα στους τελευταίους παγκοσμίως.
Νομική κάλυψη και προστασία;
Καλύτερα να σε πυροβολήσουν, παρά να πυροβολήσεις…
Είτε κοιτάμε πίσω, είτε το τώρα, είτε το αύριο, κολλήσαμε στο εξής «μότο»:
«Αν μπουν κλέφτες στο σπίτι σας, κάντε πως κοιμάστε…»
Αποσπάσεις, μεταθέσεις, προσλήψεις – Χάος
Αποσπάσεις χωρίς αρχές. Κώδικας μεταθέσεων σουρωτήρι.
Προσλήψεις πολλών ταχυτήτων.
Καμία αξιοκρατία. Κανένα κράτος δικαίου.
Η χρήση των όρων «Κολομβία» ή «καρτέλ» ως παραλληλισμός προσβάλλει… τις ίδιες τις λέξεις.
Ο Κώδικας Μεταθέσεων έχει ουσιαστικά καταργηθεί – δεν ισχύει κατά 99%. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να ισχύει, όταν:
Κάθε μήνα πραγματοποιούνται χρυσές αποσπάσεις χωρίς κανόνες.
Αστυνομικοί από σχολές αναμένουν δεκαετίες να επιστρέψουν στον τόπο τους – και δεν επιστρέφουν ποτέ.
Την ίδια ώρα, προσλήψεις διαφόρων ταχυτήτων καλύπτουν οργανικές θέσεις.
Άλλοι μένουν επί μήνες αποσπασμένοι εκτός της οικίας τους, χωρίς τη θέλησή τους.
Ποιος κώδικας μεταθέσεων; Ποια προστασία;
Οικονομικά – Το τραγικότερο όλων
Και φτάνουμε στο κερασάκι στην τούρτα – ή, καλύτερα, στον πυρήνα του προβλήματος: τα οικονομικά.
Αστυνομικός με 950 ευρώ στην Αθήνα;
Το πιο τραγικό γεγονός από την ίδρυση του Σώματος.
Εκατοντάδες παραιτήσεις εν ενεργεία στελεχών.
Κατακόρυφη πτώση των βάσεων.
Άρνηση των νέων να εισέλθουν στα σώματα ασφαλείας.
Όχι μόνο δεν επιβιώνεις – χρειάζεσαι δεύτερη και τρίτη δουλειά. Οικογενειακή στήριξη.
Και όσο κι αν περάσουν τα χρόνια, καμία ανέλιξη – ούτε οικονομική, ούτε ηθική.
Κάποτε έλεγαν: «Φας – πιεις, αστυφύλακας θα βγεις».
Σήμερα: «Αστυφύλακας θα μπεις – αστυφύλακας θα βγεις».
Και όχι – ούτε στην επαρχία δεν επιβιώνεις με τους σημερινούς μισθούς.
Καμία οικογένεια δεν ζει με αξιοπρέπεια μετά τη 10η του μήνα.
Καταντήσαμε ένα σώμα καταθλιπτικό.
Γιατί;
Γιατί στερήθηκε η ελπίδα και το όραμα για το αύριο.
Και ο συνδικαλισμός;
Κάπου εδώ περνάμε στα συνδικαλιστικά δρώμενα.
Γιατί μέσα σε όλο αυτό το παζλ της κατάντιας, ο συνδικαλισμός έπαιξε – και παίζει – καθοριστικό ρόλο.
Ξεκινήσαμε από εποχές μεγάλων διεκδικήσεων. Τότε που οι συνάδελφοι πίστευαν στο συνδικάτο – ή, τουλάχιστον, το συνδικάτο προσέφερε κάτι που σήμερα απουσιάζει: ελπίδα και όραμα.
Υπήρχαν κόκκινες γραμμές.
Υπήρχαν φωνές, διαφωνίες, στρατόπεδα.
Αλλά όλα αυτά δεν εμπόδιζαν το κίνημα να προσφέρει.
Και φτάνουμε στο σήμερα.
Την ώρα που ο αστυνομικός βρίσκεται στη χειρότερη μοίρα… το συνδικάτο βρίσκεται στην πιο ανεπαρκή συγκυρία της ιστορίας του.
Απαξίωση παντού. Από εκείνους που θα έπρεπε να το τρέμουν.
Χωρίς σταθερές βάσεις και διεκδικητικό πλαίσιο μπετόν.
Χωρίς ενότητα.
Χωρίς αυτογνωσία.
Χωρίς τη συνείδηση του πότε πρέπει να αδειάσουν οι καρέκλες – για να μπουν οι νέοι, πριν γεράσουν κι αυτοί.
Η καρέκλα έχει μια τρομακτική έλξη – το καταλαβαίνουμε.
Αλλά αυτή η έλξη άφησε 55.000 αστυνομικούς και τις οικογένειές τους χωρίς εκπροσώπηση με όραμα και ελπίδα.
Το μόνο θετικό;
Όταν κάτι φτάνει στο τέλμα…
Δεν έχει πού αλλού να πάει – μόνο προς μια νέα αρχή.
Κι αυτή τη νέα αρχή την περιμένουν όλοι.
Είτε το έχουν συνειδητοποιήσει, είτε όχι.
Γράφει ο ΤΣΑΡΔΑΚΛΗΣ Νικόλαος Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Κιλκίς
