Τα τελευταία δύο χρόνια ουκ ολίγα υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη έχουν παραιτηθεί ή αναγκαστεί σε παραίτηση…
Άλλα ηχηρά, άλλα λιγότερο προβεβλημένα, όμως όλα με βαρύνουσα σημασία. Μαζί τους ήρθαν δύο Εξεταστικές Επιτροπές και αμέτρητα ερωτήματα για τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η διακυβέρνηση, αλλά και για το πού βρίσκεται – τελικά – η περιβόητη «πολιτική λογοδοσία».
Την ίδια στιγμή, η αντιπολίτευση στη χώρα μας τείνει να μετατραπεί σε αστικό μύθο… Σε τέτοιο βαθμό, που σως η πιο εύλογη απορία αυτή τη στιγμή να μην αφορά την κυβέρνηση, αλλά τα κόμματα που την ακολουθούν.
Παρά το κύμα παραιτήσεων και την πολιτική φθορά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξακολουθεί να διατηρεί σημαντικά ποσοστά αποδοχής, ενώ η αντιπολίτευση δείχνει να παρακολουθεί περισσότερο, παρά να διεκδικεί.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Οι παραιτήσεις
Η αρχή έγινε με τον Νότη Μηταράκη το καλοκαίρι του 2023
Ο κ. Μηταράκης οδηγήθηκε ουσιαστικά στην πόρτα της εξόδου γιατί κάποιοι επιθυμούσαν να γίνει αυτό. Όπερ και εγένετο.
Τον Μάρτιο του 2024 παραιτήθηκαν διαδοχικά δύο στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού: Ο Σταύρος Παπασταύρου, που αντιμετώπιζε διαρκή αμφισβήτηση για το παρελθόν του, και ο Γιάννης Μπρατάκος, ο οποίος αποχώρησε υπό τη σκιά εσωτερικών αναταράξεων στο Μαξίμου.
Στη συνέχεια, τον Μάρτιο του 2025, ήρθαν οι παραιτήσεις του Δημήτρη Τριαντόπουλου και του Αλέξη Δοξιάδη… Ο πρώτος γιατί το όνομά του ενεπλάκη στο «μπάζωμα» των Τεμπών και ο δεύτερος, αμέσως μετά τη γνωστοποίηση της υπουργοποίησής του, γιατί τον κατηγόρησε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι «σύμφωνα με στοιχεία και επώνυμες καταγγελίες, εμπλέκεται και στη μεγάλη υπόθεση του “καρτέλ” του ξενόγλωσσου βιβλίου».
Το πιο πρόσφατο κύμα αποχωρήσεων, αυτό του Ιουνίου 2025, περιλάμβανε τέσσερα πρόσωπα και την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ: Μάκη Βορίδη, Δημήτρη Σταμενίτη, Τάσο Χατζηβασιλείου και Χρήστο Μπουκώρο…
Οι παραιτήσεις ζητήθηκαν με κριτήρια. Για τον κ. Βορίδη, η κίνηση ήταν αυτονόητη από τη στιγμή που το όνομά του, μαζί με εκείνο του κ. Αυγενάκη, βρίσκεται στο διαβιβαστικό της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας σε σχέση με το άρθρο 86 του συντάγματος περί ευθύνης των υπουργών. Για τους υφυπουργούς υπήρξαν άλλα κριτήρια. Κατά πόσο, δηλαδή, οι επικοινωνίες τους με στελέχη του ΟΠΕΚΕΠΕ είχαν να κάνουν με εξυπηρετήσεις ή είχαν καθαρά υπηρεσιακό χαρακτήρα.
Δεν επηρεάζεται η κυβέρνηση
Παρά το γεγονός ότι τόσα στελέχη βρέθηκαν εκτός κυβερνητικού σχήματος μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια, το κυβερνητικό αφήγημα περί «σταθερής πορείας» δεν δείχνει να έχει καταρρεύσει. Αντιθέτως, αξιοποιείται κάθε φορά η ρητορική της ευθύνης, της «παραίτησης με αξιοπρέπεια» και της «διατήρησης του ηθικού πλεονεκτήματος».
Η αντιπολίτευση πού είναι;
Το μεγάλο ερώτημα είναι ένα… Γιατί, ενώ καταγράφεται συνεχής φθορά στο κυβερνητικό στρατόπεδο, η αξιωματική αντιπολίτευση (αλλά και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις) δεν καταφέρνουν να καρπωθούν την απογοήτευση του κόσμου;
Σε άλλες εποχές, κάθε μία από αυτές τις παραιτήσεις θα αποτελούσε εφαλτήριο πολιτικής πίεσης. Σήμερα, αντιμετωπίζονται σχεδόν ως «διοικητικές πράξεις»…
Η απουσία ενός ισχυρού αντιπολιτευτικού λόγου δεν αφήνει μόνο την κυβέρνηση χωρίς αντίβαρο, αλλά ενισχύει και την αίσθηση πως «δεν υπάρχει εναλλακτική». Κι αυτό, όσο κι αν δεν ομολογείται εύκολα, αποτελεί έναν από τους λόγους που το υπάρχον πολιτικό σκηνικό παραμένει σχεδόν ανέπαφο.
Ποιος είναι ο αδικημένος μετά από όλα αυτά; Μα φυσικά οι πολίτες που μέρα με τη μέρα βλέπουν την τσέπη τους να αδειάζει, τα σκάνδαλα να πολλαπλασιάζονται και οι επιλογές τους τόσο σε επίπεδο διαβίωσης όσο και σε επίπεδο ψήφου να λιγοστεύουν… Κάθε πέρσι και καλύτερα δηλαδή…
