Πόσο ανελέητο, πόσο αδιανόητο, πόσο αναιτιολόγητο μίσος, μπορεί να κρύβεται στα τάρταρα της ψυχής ενός ανθρώπου; Πόσο φριχτός ο ψυχισμός εκείνου που βυθίζει το δρεπάνι στη μηριαία αρτηρία του συνανθρώπου του, δολοφονώντας τον; Τι του φταίει; Τι φταίει και, τους τελευταίους 6 μήνες, οι μισοί από εκείνους που συλλαμβάνονται σε περιστατικά οπαδικής βίας, είναι οπλοφόρα ανήλικα παιδιά;
Η τελευταία τραγωδία με θύμα τον 19χρονο Άλκη, θέτει πάλι όλους μας προ των ευθυνών μας. Την πολιτεία, την αστυνομία, τις ομάδες, τους συνδέσμους, όσους μεγαλώνουμε παιδιά. Όλους.
Άραγε να ευθύνεται ο νόμος; Μήπως δεν είναι αρκετά αυστηρός; Τουναντίον. Πέραν του προϋπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου για την αθλητική βία, όπου οι προβλεπόμενες ποινές ήταν ιδιαίτερα υψηλές, ο νόμος 4639/2019 έδωσε περαιτέρω ρητώς τη δυνατότητα αξιοποίησης του αποδεικτικού υλικού από τις κάμερες των αθλητικών εγκαταστάσεων, αλλά και επέκτεινε την εφαρμογή του αυστηρού πλαισίου, ακόμα και σε περιπτώσεις περιστατικών βίας, που δεν έχουν σαφή αναφορά σε συγκεκριμένο αθλητικό γεγονός. Όπως στην περίπτωση του Άλκη. Αλλά και μετά την ψήφιση του νόμου 4809/2021, όπου οι λέσχες φιλάθλων υποχρεώθηκαν πλέον να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και αυστηροποιήθηκαν ακόμα περισσότερο οι ποινές για αδικήματα αθλητικής βίας. Αλλά και μέσω της καταγραφής των ερασιτεχνικών σωματείων και της φορολόγησης, που έδωσε τη δυνατότητα, μέσα στο 2021, να «πέσουν» 100 εκατομμύρια ευρώ στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, δείχνοντας την πρόθεση της πολιτείας να ενισχύσει τις αθλητικές υποδομές και όλα εκείνα τα παιδιά που αγαπούν τον αθλητισμό και μισούν τη βία.
Διότι για τους υπόλοιπους, τους «μάγκες», που μαχαιρώνουν με δρεπάνια, ισχύει μονάχα το αντίστροφο: Αγαπούν τη βία και μισούν τον αθλητισμό.
Και οι δύο παραπάνω νόμοι, που έθεσαν ένα σημαντικό νομοθετικό υπόβαθρο για την αντιμετώπιση της κατάστασης, δυστυχώς, καταψηφίστηκαν από την αντιπολίτευση, στέλνοντας άλλο ένα λάθος μήνυμα: ότι δεν μπορούμε να ομονοήσουμε ούτε στα βασικά.
Ξέρω τι θα σκεφτεί ο καθένας: όσοι νόμοι κι αν ψηφιστούν, δεν θα φέρουν πίσω ούτε τον Άλκη, ούτε τον Μιχάλη, ούτε κανένα άλλο από τα θύματα της τυφλής οπαδικής βίας. Και πολύ περισσότερο, δεν θα μπορέσουν να κλείσουν αυτόν τον φαύλο κύκλο. Ο κύκλος αυτός θα κλείσει, μόνο όταν οι ομάδες αποδείξουν ότι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους, εκτός από τα τέρματα και τα καλάθια που υπερασπίζονται. Όταν η Πολιτεία συλλάβει μέχρι και τον τελευταίο παρανομούντα. Και όταν η δικαιοσύνη τιμωρήσει παραδειγματικά και τον τελευταίο παραβάτη.
Ο Άλκης δεν θα γυρίσει. Ούτε ο Μιχάλης. Οφείλουμε, όμως, στη μνήμη τους, στους γονείς τους, στο Γολγοθά τους, να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να είναι οι τελευταίοι που θυσιάστηκαν στον βωμό του τυφλού μίσους.
Γράφει η Σοφία Νικολάου
Πρώην Γενική Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής
Δικηγόρος
Σοφία Νικολάου: «O Άλκης και οι δικές μας ευθύνες»
