Ένα 13χρονο αγόρι αυτοκτόνησε.
Ένα καλό και συνεσταλμένο παιδί έβαλε τέλος στη ζωή του. Ξαφνικά. Σιωπηλά. Οριστικά.
Οι μαρτυρίες λένε πως δεχόταν συνεχές bullying για χρόνια.
Η οικογένειά του – όπως λένε – ήταν παρούσα, υποστηρικτική. Τον πήγαιναν σε ψυχολόγο. Ήταν αγαπημένοι. Τον λάτρευαν. Τον πρόσεχαν, τον φρόντιζαν, ήταν συνεχώς παρόντες στη ζωή του αγοριού τους, ήταν μοναχικός λένε οι πληροφορίες. Δεν υπήρχε καμία υποψία ότι ήθελε να βάλει τέλος στην ζωή του… καμία προειδοποίηση.
Όμως, καμιά φορά, ακόμα και η αγάπη δεν φτάνει. Όπως φαίνεται το παιδί δεν άντεξε άλλο τον χλευασμό και την κακοποίηση από τους συνομηλίκους του – στο σχολείο, στη γειτονιά, στην καθημερινότητά του.
Δεν άντεξε αυτό το εχθρικό περιβάλλον.
Μαρτυρίες λένε…
«Τον καλούσανε για μπάλα και δεν πήγαινε κανένας, τον δουλεύανε».
Πόσο άγριο είναι αυτό; Πόσο σκληρό είναι το να πηγαίνει ένα παιδί χαρούμενο για να συναντήσει τοὺς υποτιθέμενους φίλους του και έπειτα να στέκεται με σκυφτούς ώμους και να περιμένει μόνο για ώρες.
Και ξαφνικά σε μια στιγμή απόλυτης απόγνωσης, πίστεψε πως αυτή ήταν η μόνη λύση για να δώσει τέλος στο δράμα του.
Επιπλέον ο 13χρονος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχε αναφερθεί στην αυτοκτονία… Γιατί δεν βρέθηκε ένα παιδί να ενημερώσει τους γονείς του ή τον αδερφό του; Γιατί ένα παιδί δεν ανταποκρίθηκε στην κραυγή για βοήθεια που ζητούσε ο 13χρονος;; Γιατί στις μέρες μας υπάρχει τέτοια κυνικότητα και γιατί υπάρχει τέτοια αποστασιοποίηση από το συναίσθημα;
Η ηλικία των 13 είναι κομβική. Ιδίως για τα αγόρια. Η εφηβεία είναι άγρια.
Οι ορμόνες βρίσκονται σε έξαρση. Δεν είναι πια παιδιά, μα ούτε και άντρες – όπως ενδεχομένως θα ήθελαν να είναι.
Είναι μπερδεμένα. Αναζητούν απαντήσεις μέσα σε ένα τσουνάμι συναισθημάτων και εσωτερικών συγκρούσεων.
Και σε αυτό το σημείο έρχεται το τικ τοκ και τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα για να αποτελειώσουν τα παιδιά μας, ένα από τα δημοφιλή challenges είναι το black out στο TikTok, τα παιδιά βάζουν μια θηλιά στο λαιμό τους για 20 δευτερόλεπτα κρατώντας την ανάσα τους και έπειτα τη λύνουν για να αισθανθούν ευφορία.
Δεκάδες παιδιά, κορίτσια και αγόρια έχουν πεθάνει από λάθος ή έχουν πάει στο νοσοκομείο παίρνοντας μέρος σε άκρως επικίνδυνες προκλήσεις προσπαθώντας να αποδείξουν κάτι σε κάποιους.
Είμαι μητέρα αγοριού.
Φοβάμαι. Τρέμω.
Δεν με νοιάζει αν ακούγομαι υπερβολική. Αυτή είναι η αλήθεια μου. Φοβάμαι την άγρια κοινωνία στην οποία μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.
Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να είμαστε δίπλα στα παιδιά μας, με άγρυπνο μάτι. Δεν θα αφήσω κανέναν λύκο να πλησιάσει το παιδί μου.
Θα γίνω εγώ ο λύκος για να το προστατεύσω, με κάθε κόστος.
Δεν αφήνω τον Ραφαέλλο να βλέπει κινητό. Δεν τον αφήνω να εκτεθεί στη βία. Ελάχιστες φορές έχει δει και είμαι δίπλα του, δεν τον αφήνω λεπτό μόνο. Είναι ρίσκο, ένα τεράστιο ρίσκο το να σκρολάρει μόνο, με σοβαρό κίνδυνο να αναπτύξει επιθετικότητα και εθισμό με τα τρομακτικά και ακραία βίντεο που μπορούν να εμφανιστούν ξαφνικά στην οθόνη.
Το μυαλό του είναι σαν σφουγγάρι και τα ρουφάει όλα, είναι τραγικό το να τον αφήσω σε αυτόν τον χαοτικό κόσμο του διαδικτύου απροστάτευτο.
Θα του βάλω τηλεόραση να δει για λίγη ώρα, θα παρακολουθήσει για παράδειγμα στρουμφάκια, θα δει κάτι με αρχή, μέση, και τέλος, θα διασκεδάσει και θα αποκομίσει κάτι. Διαφωνώ και με το YouTube kids γιατί τα παιδιά αλλάζουν συνεχώς αυτό που βλέπουν με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουν τίποτα, να εθίζονται στον δυνατό φωτισμό και στις εναλλαγές της εικόνας.
Όμως πολλά παιδιά από πολύ μικρή ηλικία βρίσκονται εκεί για ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια… μόνα τους.
Βουτηγμένα σε μια θάλασσα βίας, με ένα μυαλό ζαλισμένο και οργή έτοιμη να εκραγεί. Από την αντίπερα όχθη υπάρχουν παιδιά γεμάτα τρόμο και απόγνωση από τον εκφοβισμό που δέχονται και ψυχή γεμάτη κατάθλιψη και χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Το κοινωνικό πείραμα απέτυχε αγαπητοί μου…
Στις αρχές του 2010 ξεκίνησαν οι γονείς να δίνουν κινητά στα παιδιά τους. Τότε οι γονείς δεν γνώριζαν τις επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεση τους..
Ήταν μια ωραία λύση για να ξεκουράζονται οι γονείς για λίγο και επιπλέον να κάνουν τις δουλειές που έπρεπε να γίνουν με ηρεμία δίχως να είναι τα παιδιά μέσα στα πόδια τους και να τους τρελαίνουν… Η 1 ώρα έγινε 3 και έπειτα 5 και ύστερα 8 ώρες. Τι ψέμματα;;;
Τα παιδιά έμεναν απασχολημένα και όλοι ήταν χαρούμενοι. Τα παιδιά εντωμεταξύ δεν αλήτευαν, στο διπλανό δωμάτιο ήταν. Άρα όλα καλά!
Στο μεταξύ η βία, η μοναχικότητα, κατάθλιψη, ο θυμός, η κακοποίηση μεταξύ ανηλίκων και η αντικοινωνικότητα διαρκώς αυξάνονταν…
Μετά από 15 χρόνια που πέρασαν από τότε, οι ειδικοί το λένε ξεκάθαρα ότι απαγορεύεται η χρήση του κινητού. Κάνει αποδεδειγμένα τρομακτικό κακό στα παιδιά μας.
Σε κάποιες σκανδιναβικές χώρες απαγορεύεται η χρήση αυστηρά μέχρι τα 16 κάτι το οποίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.
Και όμως οι γονείς ακόμα να το καταλάβουν…
Πριν λίγο καιρό, μιλούσα με μια μαμά:
— «Της δίνω κινητό. Την εμπιστεύομαι να δει ό,τι θέλει στο YouTube και να κρίνει μόνη της.»
Έμεινα άφωνη.
— «Είναι τεσσάρων! Δεν έχει αντίληψη! Το μυαλό της είναι ανώριμο! Φυσικά και θα δει βία, αίμα και σεξ αν της βρεθούν μπροστά στην βόμβα που κρατάει. Πώς το επιτρέπεις αυτό; Είναι εγκληματική αμέλεια!»
Η μητέρα δεν μου ξαναμίλησε ποτέ. Δεν πειράζει, εγώ τουλάχιστον ήμουν ειλικρινής
Όμως τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Πρέπει να είμαστε εκεί. Με άγρυπνο μάτι.
Ο αδελφός βρήκε τον αδελφό του απαγχονισμένο… Τι να πεις σε αυτό το παιδί… τι να πεις σε αυτούς τους γονείς;
Δεν ξεχνάμε ποτέ τον Άλεξ, που δολοφονήθηκε και θάφτηκε από παιδιά. Ούτε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Ούτε τα παιδιά στο νηπιαγωγείο που κακοποίησαν σεξουαλικά συμμαθητή τους.
Ούτε τα παιδιά που σκοτώνουν στο ξύλο συνομήλικους έξω από σχολείο.
Ούτε τα κορίτσια στη Γλυφάδα που χτυπούσαν βάναυσα συμμαθήτριά τους, ζητώντας της να γονατίσει και να ζητήσει έλεος.
Ούτε όλα εκείνα τα παιδιά που υπέφεραν σιωπηλά…
Ως πότε;
Πλέον έχουμε γνώση.
Το κοινωνικό πείραμα απέτυχε.
Ξυπνήστε.
Δεν αντέχεται άλλος πόνος. Όλα τα παιδιά, είναι παιδιά μας.
Είναι χρέος μας να τα προστατεύουμε.
Πρέπει να θορυβηθούμε όταν βλέπουμε παραβατικές συμπεριφορές και να ζητήσουμε βοήθεια.
Πρέπει να σταθούμε δίπλα σε ένα παιδί όταν είναι απομονωμένο και φοβισμένο.
Πρέπει να μιλήσουμε ξανά και ξανά στα παιδιά μας για τις αξίες της ζωής.
Και όταν βλέπουμε ότι τα παιδιά μας κινδυνεύουν – ή ότι εξαιτίας τους κινδυνεύουν άλλα παιδιά – τότε οφείλουμε να πατήσουμε στοπ.
Να σταματήσουμε τη δική μας ζωή και να τους αφιερώσουμε τον εαυτό μας, και αν ήμαστε τυχεροί θα τα σώσουμε.
Είναι υποχρέωση μας το να προσπαθήσουμε με όλο μας το είναι!
Φέραμε παιδιά στον κόσμο – πρέπει να τα παραδώσουμε στην κοινωνία ως ανθρώπους με συνείδηση και υγιή ένστικτα.
Βλέπουμε πλέον καθημερινά τις συνέπειες της έλλειψης επικοινωνίας, της ανεξέλεγκτης έκθεσης στο διαδίκτυο, της «ψευτομαγκιάς», της παραίτησης.
Άκουσα γονείς να λένε σε απόγνωση «χίλιες φορές να δέρνει, παρά να τις τρώει».
Θύτης θύμα. Γίναμε και πάλι αρένα!
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος τελικά;
Δεν είναι τυχαίο που, όταν ένα παιδί παρανομεί, συχνά στρέφεται το δάχτυλο στους γονείς.
Ναι, έτσι πρέπει. Πρέπει να πληρώνουμε. Τα παιδιά δεν είναι αξεσουάρ.
Δεν τα γεννάς και μετά τα παρατάς να «βρουν τον δρόμο τους» μόνα.
Κι εκείνα, μέσα στη μοναξιά τους, εξευτελίζουν, χτυπούν, κακοποιούν, σκοτώνουν.
Και τότε -τα πιο ευαίσθητα – βάζουν μια θηλιά στον λαιμό.
Όχι. Αρκετά.
Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Όλοι μας.
Φτωχοί ή πλούσιοι, μορφωμένοι ή όχι, τυχεροί ή άτυχοι αυτής της ζωής – δεν έχει σημασία.
Ας τελειώνουμε με τις δικαιολογίες.
Ας κοιτάξουμε πρώτα τον εαυτό μας στον καθρέφτη,
και έπειτα τα παιδιά μας στα μάτια.
Δεν έχω κάτι άλλο να πω.. Στέρεψα.
Καλό Παράδεισο στο αγόρι που έφυγε τόσο νωρίς και τόσο άδικα.
Συλλυπητήρια και κουράγιο στην οικογένεια μέσα από τα βάθη της ψυχής μου…
Γράφει η Μαρία Ματσούκα στο «Law and Order»
