Η διοίκηση της Εθνικής Πινακοθήκης εξετάζει την επιστροφή των επίμαχων, βανδαλισμένων έργων του Χριστόφορου Κατσαδιώτη στη θέση τους στον Ενδιάμεσο Χώρο της Πινακοθήκης.
Λίγα μόλις 24ωρα από την απόσυρσή τους από το χώρο «με γνώμονα την ασφάλεια της Εθνικής Πινακοθήκης-Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτσου, των έργων τέχνης, των εργαζομένων και των επισκεπτών, καθώς και την αποκατάσταση της εύρυθμης θεσμικής λειτουργίας», όπως ειπώθηκε στη σχετική ανακοίνωση, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι εξετάζεται η επιστροφή των έργων στο πλαίσιο της έκθεσης «Η σαγήνη του αλλόκοτου» όπου ανήκαν πριν τη βεβήλωσή τους από τον βουλευτή της «Νίκης» Νίκο Παπαδόπουλο την προηγούμενη Δευτέρα 10 Μαρτίου.
Ως γνωστόν τα έργα του Χριστόφορου Κατσαδιώτη παρέμεναν στο πάτωμα στο χώρο της έκθεσης «για να καταγραφεί το γεγονός και να καταδικαστεί», όπως είχε τονίσει η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Συραγώ Τσιάρα αλλά το περασμένο Σάββατο έγινε γνωστό ότι τα έργα αποσύρθηκαν προκαλώντας ερωτήματα σχετικά με την «επικράτηση» της βαρβαρότητας απέναντι στα έργα τέχνης.
Εθνική Πινακοθήκη: Τι δηλώνει ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης
O Χριστόφορος Κατσαδιώτης τόνισε σε δήλωσή του στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής ότι «σε καμία περίπτωση δεν είχα σκοπό να προσβάλω την πίστη και τα ιδανικά του οποιουδήποτε.
Είναι ένας σχολιασμός μου απέναντι στην εξουσία που ασκεί η Εκκλησία. Τα έργα είναι καλλιτεχνικά εικαστικά, εικάζω σημαίνει νομίζω και είναι η έκφραση από αυτό που νομίζει ο καλλιτέχνης πάνω σε ένα θέμα, σε μια κατάσταση, σε ένα πρόσωπο και δεν εννοώ απέναντι στο πρόσωπο του Θεού, δεν είναι αυτό το θέμα».
Πρόσθεσε επίσης ότι «αυτό που βλέπετε στην Εθνική Πινακοθήκη, όσον αφορά τα δικά μου έργα, δεν είναι ιερές εικόνες και δεν έχουν λατρευτικό χαρακτήρα ούτε βρίσκονται σε έναν θρησκευτικό χώρο.
Τα έργα μου εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη, διότι “συνομιλούν” με την παράλληλη έκθεση που γίνεται του Γκόγια. To κοινό μας σημείο, όπως και με τους άλλους 9 καλλιτέχνες που εκθέτουν στη “Σαγήνη του Αλλόκοτου”, είναι τα χαρακτικά του Γκόγια, που είναι η παραμόρφωση.
Είναι, λοιπόν, ένα αποτέλεσμα εικαστικότητας, όπου ο εικαστικός θέτει ερωτήματα σε σχέση με κάποιο θέμα και είναι ελεύθερος να εκφράσει αυτό που νομίζει. Βέβαια, είναι απόλυτα συμβατό ότι δεν είναι όλοι οι θεατές συμβατοί με κάθε έργο. Αλλά δεν υποχρεώσαμε κανέναν με το ζόρι να μπει σε έναν δημόσιο εκθεσιακό χώρο».
