Από σήμερα και για ένα τριήμερο η χώρα θα ζει σε ρυθμούς ΔΕΘ, που λέμε, μια και πρωθυπουργός, υπουργοί και άλλοι κρατικοί αξιωματούχοι, μετακομίζοντας στη «συμπρωτεύουσα» (που λέγαμε παλιά) θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να μας πείσουν ότι όλα πάνε καλά και πως το μέλλον είναι φωτεινό και λαμπερό.
Την ερχόμενη εβδομάδα, πάλι από τη ΔΕΘ, οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης θα προσπαθήσουν, με κάθε τρόπο και αυτοί, να μας πείσουν πως όλα είναι μαύρα και πως αυτοί (ο καθένας ξεχωριστά) έχουν το μαγικό ραβδί, ώστε μέσα σε 100 μέρες να μετατρέψουν την «κατεστραμμένη χώρα», όπως λένε τώρα, σε παράδεισο.
Μόνον που, ως πολίτες, αυτά τα ευχολόγια και τις ίδιες μεγάλες κουβέντες τις έχουμε βαρεθεί εδώ και χρόνια. Τις ακούμε τακτικά κάθε Σεπτέμβριο. Απλώς αλλάζουν τα πρόσωπα, ανάλογα με το ποιος είναι κυβέρνηση και ποιος αντιπολίτευση.
Μόνον που τα προβλήματα στη χώρα είναι πολλά και πρακτικά, καθημερινά, και το κράτος δεν δείχνει την ικανότητα να τα αντιμετωπίσει τουλάχιστον συνολικά και άμεσα.
Δυστυχώς δε, υπάρχουν και άλλα ζητήματα στρατηγικού χαρακτήρα που κινούνται στη γειτονιά μας και θέλουν άμεση αντιμετώπιση.
Δεν θέλω να αναφερθώ στη σύγκρουση στη Γάζα, ούτε στο Ουκρανικό, αλλά σε ένα πιο «κοντινό», συγγενικό θα έλεγα ζήτημα: αυτό του καλωδίου της διασύνδεσης με ενέργεια της Κύπρου με την Κρήτη και από εκεί με την Αίγυπτο. Ένα πρόγραμμα ευρωπαϊκό, με γεωστρατηγική σημασία για την Ευρώπη αλλά και για τη χώρα μας, που οικονομικά δεν κερδίζει κάτι.
Η Κύπρος, οι πολίτες της οποίας έχουν να κερδίσουν πολλά οικονομικά στους λογαριασμούς του ρεύματος αλλά και στην παραγωγή αγαθών, κάνει… νερά.
Υπουργός Οικονομικών και Πρόεδρος του «χρυσοπράσινου φύλλου ριγμένου στο πέλαγος», που λέει και ο ποιητής, συγκρούονται δημοσίως, μια και ο ένας δηλώνει πως η σύμβαση δεν βγαίνει οικονομικά και ο άλλος «ναι μεν, αλλά».
Κι εμείς και η Ευρώπη παρακολουθούμε με ανοιχτό το στόμα τις εξελίξεις σε ένα θέμα που κυρίως την Κύπρο βοηθά (και οικονομικά και γεωστρατηγικά).
Κι αυτό γιατί, όπως φαίνεται, κάποιοι που έχουν συμφέροντα στο να μην γίνει η συγκεκριμένη σύνδεση –μια και θα χάσουν εκατομμύρια από την πώληση πετρελαίου κ.λπ. για την εκεί παραγωγή ρεύματος– βάζουν εμπόδια.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά όπως φαίνεται και στο θέμα αυτό υπάρχει κάποιου είδους «ρωσικός δάκτυλος», μια και η Ρωσία του Πούτιν θέλει να δημιουργεί παντού προβλήματα στις χώρες της Δύσης (παλαιά σοβιετική τακτική).
Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει πια καθαρά για την Αθήνα και για τις Βρυξέλλες είναι μήπως τελικώς πρέπει να αφήνεις όποιον παίρνει τέτοιες αποφάσεις να αναλαμβάνει και το κόστος. Μήπως πρέπει να κινηθούμε, και ως Αθήνα αλλά και ως Ευρωπαϊκή Ένωση, λίγο πιο ουδέτερα σε ορισμένα τέτοια ζητήματα.
Ίσως κάποιος πρέπει να εξηγήσει στους Κυπρίους αδελφούς μας πως «το κακομαθημένο παιδί» δεν μπορεί να κερδίζει πάντα στο όνομα «παλαιότερων αμαρτιών των γονέων» του…
Άλκης Πέτρου
