Μέσα σε ένα φορτισμένο συναισθηματικά κλίμα πραγματοποιήθηκε η κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου.
«Μια θάλασσα μικρή» από ανθρώπους κάθε ηλικίας και ιδιότητας – νέοι, ηλικιωμένοι, οικογένειες, φοιτητές, καλλιτέχνες και πολιτικοί – συγκεντρώθηκαν εντός και εκτός της Μητρόπολης, αλλά και αργότερα στο Α’ Νεκροταφείο, για να πουν το τελευταίο αντίο στον άνθρωπο που μελοποίησε τις αγωνίες και τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς.
Ο Σαββόπουλος, «Άγγελος – εξάγγελος», πέτυχε κάτι σπάνιο: κατάφερε να ενώσει τους Έλληνες με την αλήθεια και την ειλικρίνειά του, χωρίς ποτέ να χάσει τον σεβασμό του κοινού.
Κατά τη μεταφορά του στο κοιμητήριο, η Φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων έπαιξε το «Ας κρατήσουν οι χοροί» – ένα τραγούδι-σύμβολο του έργου του, που ακούστηκε σαν υπόσχεση πως η Ελλάδα δεν θα τον ξεχάσει ποτέ.
Νωρίτερα, στη Μητρόπολη Αθηνών, όπου τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία, η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα συγκινητική. Οι νότες της «Συννεφούλας» πλημμύρισαν τον χώρο και οι παρευρισκόμενοι τραγούδησαν όλοι μαζί, ενώ η Χορωδία της ΕΡΤ συνόδευσε τον μεγάλο δημιουργό στην τελευταία του πορεία.
Πολιτικοί, καλλιτέχνες, φίλοι, συγγενείς και πολίτες είπαν το «τελευταίο αντίο», χαρίζοντάς του ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, αντάξιο της προσφοράς και του αποτυπώματός του στην ελληνική μουσική και κουλτούρα.
«Νιόνιο μας δεν θα σε αποχαιρετήσουμε με ένα απλό αντίο αλλά με ένα μεγάλο ευχαριστώ στο όνομα τόσων γενεών που σφράγιζε η διαδρομή σου…» δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ. Σακελλαροπούλου, σημείωσε πως «Έγινες, ήσουν και παρέμεινες μέχρι το τέλος αληθινός… Δεν λύγισε ποτέ ο λόγος σου… Ήσουν πάντα μπροστά, ακόμη και απέναντί του».
Ο εγγονός του, Διονύσης, μίλησε συγκινημένος: «Παππού θυμάμαι, να μου μεταδίδεις την αγάπη σου με ειλικρίνεια… Η ψυχή σου μένει μαζί μας. Σ’ αγαπώ πολύ».
Ο Γιάννης Ζουγανέλης ευχαρίστησε για τη «νεανικότητα και τη δημιουργικότητα» του Σαββόπουλου, ενώ ο Χρήστος Θηβαίος είπε: «έφυγε το πρωτότυπο και μείναμε τα αντίγραφα… πιστεύω ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος πρέπει από δω και στο εξής να διδάσκεται».
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος τόνισε πως «ο Διονύσης είναι από τα πράγματα που δεν εξηγούνται… δημιούργησε μια εποχή και μέσα σ’ αυτή έπλασε κι εμάς», ενώ ο Γεράσιμος Ανδρεάτος υπογράμμισε: «Τάραξε τα νερά όσο κανένας άλλος… εγκαινίασε μια νέα εποχή για το ελληνικό τραγούδι… και του χρωστάμε τα μέγιστα».
Στο τέλος, η οικογένεια και λίγοι στενοί φίλοι τραγούδησαν την «Ωδή στον Καραϊσκάκη» πριν αποχωρήσουν σιωπηλά. Ο Διονύσης Σαββόπουλος έφυγε, όμως οι «χοροί» του θα συνεχίσουν να κρατούν ζωντανό το έργο του.
Η απώλειά του αφήνει κενό, μα οι στίχοι του τελευταίου του τραγουδιού μάς θυμίζουν πως, «σαν ένα χορό ελεύθερο ποτάμι», η ζωή συνεχίζει να κυλά, κουβαλώντας μαζί της τη μελωδία του δημιουργού που σημάδεψε τις ψυχές μας.
