Η χαρακτηριστική κίνηση των ώμων προς τα πάνω και η έκφραση απορίας , συνοδευόμενη από την φράση «δεν ξέρω», είναι κάτι που όλοι μας έχουμε κάνει μικροί, όταν ο μπαμπάς, η μαμά, ή κάποιος άλλος μεγαλύτερος, ανακάλυπτε μια ζημιά που είχε γίνει στο σπίτι ή ένα γλυκό που έλειπε.
Αυτή την τακτική φαίνεται έχουν εμπεδώσει και εφαρμόζουν οι Έλληνες πολιτικοί, ανεξαρτήτως κόμματος και χρώματος.
Μόλις κάποιος , από τύχη ή από έλεγχο, ανακαλύψει μια «λογία», για να το πω όπως το λεμέ όλοι στα καφενεία, αμέσως υπάρχουν πολλοί πολιτικοί που σηκώνουν τους ωμούς και δηλώνουν αγνοία.
Το δεν ξέρω, με το οποίο όταν είμαστε παιδιά προσπαθούσαμε να αποφύγουμε την οποία τιμωρία, αποτελεί το «όπλο» των πολίτικων για να αποφύγουν το οποίο κόστος.
Κι ας είναι σαφές ότι αν όχι όλοι, οι περισσότεροι και ήξεραν και έκαναν τα στραβά ματιά , αν δεν συμμετείχαν κιόλας.
Έτσι και τώρα, για μια ακόμα φορά, η κυβέρνηση (αλλά και ο πρωθυπουργός) δηλώνουν πως δεν ήξεραν το τι γινόταν με τις επιδοτήσεις των αγροτών και τον αμαρτωλό ΟΠΕΚΕΠΕ.
Δεν ήξεραν δηλαδή οι βουλευτές που έπαιρναν τηλέφωνο και ζητούσαν την παρανομία… Δεν ήξεραν τα κομματικά στελέχη που έπαιρνα τηλέφωνο τους συντρόφους τους στις διάφορες θέσεις στους οργανισμούς και ζητούσαν να υπογράψουν την παρανομία.
Δεν ήξεραν ούτε οι υπουργοί που υπέγραφαν τα σχετικά έγγραφα. Μόνον που τον δεν ήξερε ενός μικρού παιδιού μπορεί να συγχωρεθεί.
Το δεν ήξερα ενός ανθρώπου που τον ψηφίσαμε και μας λέει ψέματα ότι δεν ήξερε (και όλη η χωρά πληρώνει τα «κερατιάτικα») δεν συγχωρείται…
Στο κάτω κάτω, αν δεν ήξερε , δεν ρώταγε.
Του Ιάσονα Αλεξάνδρου
